Papa termozgrzewalna – jej wady, zalety i rodzaje

Papa od lat stosowana jest jako materiał izolacyjny. Postęp technologii sprawił, że tradycyjne, klejone lepikiem papy odchodzą jednak do przeszłości. Najnowszej generacji papy służące do pokryć dachowych są termozgrzewalne, pozwalające na wykonanie bezspoinowej warstwy zabezpieczającej. Czym się charakteryzują i co różni je od tradycyjnej papy?

Co to jest papa termozgrzewalna?

Papa termozgrzewalna to nowoczesny produkt izolacyjny wykorzystywany do krycia dachów oraz zabezpieczania piwnic, fundamentów i innych elementów podziemnych. W przeciwieństwie do zwykłej papy, złożonej z tekturowego rdzenia pokrytego asfaltem, charakteryzuje się złożoną budową. Zamiast rdzenia z tektury, głównym elementem konstrukcyjnym jest w niej osnowa. Odpowiada ona za odporność na rozciąganie, wytrzymałość i elastyczność. Jako osnowa służyć może włókno szklane, tworzywo poliestrowe lub konstrukcje hybrydowe. W zależności od przeznaczenia papy wybiera się różnego rodzaju osnowę. Osnowa z obu stron pokryta jest warstwą bitumu, który zabezpiecza ją przed przesiąkaniem wilgoci. Warstwa bitumiczna może być zwykła lub rozbudowana i uzdatniona polimerami. Plastomer APP zwiększa parametry odpornościowe i skuteczność izolacyjną. Może stanowić on aż 40% składu bitumu. Dodatek 12% elastomeru SBS poprawia właściwości papy w niskich temperaturach. Polimer PAO zwiększa przyczepność do podłoża i zakres temperatur, w których papa nie straci swoich właściwości. Warstwa bitumiczna pokryta jest posypką z kruszywa bazaltowego. Zwiększa ona odporność na działanie promieni UV i chroni przed uszkodzeniami fizycznymi, a równocześnie poprawia jej estetykę. Przed sklejeniem się poszczególnych warstw w rolce chroni papę folia antyadhezyjna, znajdująca się po jej spodniej stronie.

Zalety i wady papy termozgrzewalnej

Wykonanie pokrycia z papy tradycyjnej wiązało się z ciężką, długotrwałą pracą. Dekarz pokrywał dach warstwą gorącego lepiku, który bardzo często często spływał, brudząc elewację. W przypadku papy termozgrzewalnej problem ten został wyeliminowany. Wszystkie dostępne na rynku papy termozgrzewalne wykazują również właściwości ognioodporne. Poziom bariery ochronnej w tym zakresie jest jednak różny. Układanie tego rodzaju papy znacznie ułatwia pracę i skraca jej czas. Można wykonywać z niej bezspoinowe powłoki wodoodporne.Papa termozgrzewalna jest znacznie trwalsza od zwykłej i może pełnić swoją funkcję nawet kilkadziesiąt lat, nie pękając pod wpływem warunków atmosferycznych. Jest odporna na mróz i nie roztapia się pod wpływem wysokich temperatur. Nie ma ryzyka, że popęka na zgięciach czy zmięknie. To świetny sposób na pokrycie dachów o dużej powierzchni. Nie jest ciężka, więc nadaje się do budynków z niezbyt masywną więźbą. Łatwo się ją układa i doskonale izoluje przed wilgocią. Szczelność pomiędzy poszczególnymi pasami jest bardzo wysoka. Ten rodzaj pokrycia nie wymaga żadnych prac konserwacyjnych przez wiele lat. Istotna jest jednak wentylacja dachu – jej zaniedbanie może spowodować nieprzepuszczanie pary wodnej, co grozi pojawieniem się wilgoci wewnątrz budynku.

Rodzaje pap termozgrzewalnych

Ze względu na rodzaj zastosowanego bitumu papy dzielimy na zwykłe papy termozgrzewalne, oksydowane i modyfikowane polimerami. Rodzaj bitumu determinuje parametry papy, co wpływa na jej zastosowanie. W zależności od przeznaczenia wyróżniamy papę podkładową i wierzchniego krycia.Papa podkładowa umieszczana jest pod ostatecznym pokryciem dachu jako warstwa izolacyjna. Posypka jest w tym przypadku drobnoziarnista. Ten rodzaj papy pozostaje całkowicie niewidoczny.Papa wierzchniego krycia, czyli nawierzchniowa, to ostatnia widoczna warstwa poszycia dachu. Musi być odporna na działanie czynników atmosferycznych i promieniowanie UV. Z tego powodu jej właściwości i parametry są znacznie wyższe od papy podkładowej. Ze względu na to, że jest to warstwa widoczna, inna też jest jej estetyka – papa ma grubszą posypkę, może mieć również różną kolorystykę, a nawet ozdobne wzory.

Jak kłaść papę termozgrzewalną?

Prac dekarskich nie wykonuje się w ujemnej temperaturze, na dachach oblodzonych czy zawilgoconych. Nie prowadzi się ich także w przypadku opadów deszczu i przy silnym wietrze. Przed położeniem papy konieczne jest wykonanie wentylacji pokrycia, zwłaszcza w przypadku starych dachów. Po dokładnych pomiarach określa się ilość przerw dylatacyjnych i ustala precyzyjnie miejsca położenia poszczególnych pasów pokrycia. Prace zaczyna się od wykonania z papy podkładowej obróbki elementów dachowych jak kominy czy świetliki. Przy nachyleniu dachu powyżej 20 stopni układanie papy termozgrzewalnej następuje prostopadle do okapu, do 20 stopni natomiast pasy powinny być ułożone prostopadle. Przyciętą papę zwija się z dwóch końców do środka. Praca polega na ułożeniu papy podgrzanej od spodniej strony na rozgrzanym podłożu. Miejsca zakładów na całej szerokości podgrzewa się palnikiem i dociska szpachelką. Rolka powoli się rozwija i papa przywiera do podłoża. Kolejne pasy łączy się na zakłady zgodne z kierunkiem spływu wody. Zakład wzdłużny powinien wynosić od 8 do 10 cm, a poprzeczny od 12 do 15 cm.

Papa termozgrzewalna jest uniwersalna – z powodzeniem stosować ją można zarówno w budownictwie przemysłowym, jak i jednorodzinnym. Sprawdzi się nawet w miejscach narażonych na drgania i odkształcenia, a więc tam, gdzie tradycyjna papa nie zdawała egzaminu. To materiał zaawansowany technologicznie, trwały i ekonomiczny.